Σήμερα έπαιξα σπάρρινγκ με έναν φίλο μου επαγγελματία, πολύ καλό και δυνατό παιδί. Έφαγα όλες τις μπουνιές χαμογελόντας. Στο τέλος μου είπε πως είμαι τρελός. Δεν ξέρω αν το είπε με θετική, μεταφορική δηλαδή, ή αρνητική, κυριολεκτική χροιά, και δεν έχει σημασία, καθώς ισχύουν και τα δύο. Έχει δείρει σε σέντρα έναν ράππερ που ακούνε οι κάγκουρες. Υποθέτω πως ειμαι πιο σκληρός από τον ράππερ που ακούνε οι κάγκουρες. (Κάγκουρας 2022: 15χρονο παιδί με πεταλούδα).
Ζαλίζομαι. Θολές αλλά ξεκάθαρες εικόνες σε HD τηλεοράσεις της δεκαετίας του 70, παντού. Το χαμογελό σου. Τα δακρυά σου. Το βλέμμα σου. Τα βλέφαρα σου που έκλειναν με τον πιο αριστοκρατικό και πρόστυχο τρόπο, λιγο πριν φτάσουμε μύτη με μύτη και με φιλήσεις στο κρεβάτι μου.
Γεύομαι αίμα. Επανέρχομαι στη στιγμή και αντιλαμβάνομαι πως έχει σκιστεί το χείλος μου. Τέλεια. Το γλύφω και φαντάζομαι πως είναι δικό σου.
Φαντασιώνομαι πως κάθεσαι δίπλα μου και κρατάς τον πάγο στο κεφάλι μου.
Φύγε
Φυγε
φυγε
δεν σου αξιζει
δεν σου αξιζει να εισαι στη γωνία μου στο ρινγκ
γιατί
τρώω τις μπουνιές χαζογελόντας
απλά για να μου βάλεις απαλά τον πάγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου