Γράμμα

Ο πρώτος μου έρωτας στην ζωή ήταν η μουσική.
Ίσως γι'αυτό να είσαι ο
μεγαλύτερος
και τελευταίος
ερωτάς μου.

Επειδή είσαι ο μόνος άνθρωπος που μοιάζει τόσο πολύ με μουσική.

"Πώς να πεθάνετε μόνοι" - Ταξιδιωτικός Οδηγός

Βρείτε την ψυχική ασθένεια που κληρονομήσατε από την οικογένεια σας.

Λογικά θα βρίσκεται στο υπόγειο, σε κάποιο παλιό μπαούλο του παππού.

Φορέστε την. 

Νιώστε το τραχύ ύφασμά της να γδέρνει το δέρμα σας και να αφήνει μόνο τους μύες σας να φαίνονται.
Έπειτα συνεχίστε να την φοράτε. Γιατί την συνηθίσατε. Γιατί σας ταιριάζει. Γιατί χωρίς δέρμα,
κρυώνετε...

Το επόμενο βήμα είναι να βρείτε τον κατάλληλο συνταξιδιώτη.
Πρέπει να φοράει κι αυτός ένα ανάλογο, αν όχι ίδιο, πανωφόρι.
Ανοιχτείτε. Μιλήστε. Ερωτευτείτε. Νιώστε πόνο για εκείνον.

Και τότε, όσο εκείνος δεν κοιτάει, με μιά απότομη κίνηση...
ξεγυμνώστε τον απ'το παλτό ψυχολογικών που φοράει.

Κι εκείνος θα σοκαριστεί, αλλά θα σας αγαπήσει παραπάνω.
Και μόλις σας αγαπήσει παραπάνω, θα θελήσει κι αυτός να σας απαλλάξει
απ'το σύμπλεγμα ασθενειών που αποτελεί την γκαρνταρόμπα σας.

Αλλά εσείς κρυώνετε. Δεν το βγάζετε. Κρυώνετε πολύ.

Και στην τελική,
αυτα τα σκατορούχα ήταν πάντα εκεί για μένα,
η φυσική άμυνα του οργανισμού μου απέναντι στους εξωτερικούς εισβολείς.
Δεν σκέφτηκαν ποτέ να με αφήσουν.
Ίσα-ίσα, η μόνη τους έγνοια είναι να σφιχτούν ακόμα περισσότερο απάνω μου.

Γιαυτό λοιπόν δεν το βγάζω. 

Γιατί εσύ κάποια στιγμή θα φύγεις.
Γιατί το ξέρω.
Γιατί έτσι είναι η ζωή.

Θέλω τουλάχιστον να μην πεθάνω μόνος.

Δεν θέλω να με βρουν νεκρό και γυμνό από γλίστρα στην μπανιέρα μου.

Θέλω να με βρουν πνιγμένο ασφυκτικά από το παλτό που δεν άφησα και δεν με άφησε ποτέ.

Δεν θέλω να πεθάνω μόνος.

"Απόψε στις ειδήσεις των 8, 21 ετών καλλιτέχνης βρέθηκε νεκρός, έχοντας κάνει κόμπο τον γιακά του σε σημείο ασφυξίας, σε μια πρωτοφανή και πρωτότυπη αυτοκτονία. Στο σπίτι του δεν βρέθηκαν άλλοι άνθρωποι, ή άλλα πτώματα.
Πέθανε μόνος."

Αυτόματη Γραφή (1η Απόπειρα)

Χέρια, αίματα, τοίχοι καταραμένοι, θάνατος, κόλαση και το μαχαίρι έχει μείνει καρφωμένο σε έναν μανδύα στον τάφο και ο φορέας του μανδύα πέθανε απ’τον φόβο του νομίζοντας πως κάποιος νεκρός τον άρπαξε. 

Μαχαίρι, σκουλήκι, στον λαιμό, φωνητικές χορδές, καρωτύδα, λαρρύγγι, δόντια, πόδια κομμένα που δεν περπάτησαν ποτέ γιατί δεν βρήκαν το κατάλληλο μέγεθος παπουτσιών. 

Θα σκοτώσω τα παιδιά σου. Την οικογένεια σου, αρκεί να περάσει αρκετός χρόνος για να μην με καταλάβουν, κρεμασμένος από ένα δέντρο, αφυδάτωση, το πτώμα σου στους γονείς σου, οι γονείς σου πτώματα, πιώματα, στερητικά με κάναν να μιλάω εριστικά που λέει κι ο ανέμης, εθισμένος στα χάπια, εθισμένος στον έρωτα, εθισμένος στον θάνατο, μεθυσμένος απτην ζωή, μπερδεμένος και ΨΩΛΉ. 

Κανω ομοιοκαταληξιες από συνηθεια, πιστευω πως ειμαι ένα ανωτερο και ταυτοχρονα ένα κατωτερο ειδος ανθρωπου, το «χομο σαπιενς» δεν με εκφραζει, το «χομο ερεκτους» εχει πιο πολύ πλακα γιατι το καυλι μου λειτουργει καλα. Γυναικα, γυμνη, αληθεια, ντυμενη, στο κρεβατι μου και οι δυο, και δεν ξερω ποια να παντρευτω και ποια να πηδηξω.

Εγώ, ο γιατρός μου, η φαρμακοποιός μου, και εσύ (Σε Ενα Νησί)

Θα πάρω τον γιατρό μου από το χέρι,
το χέρι που μου γράφει τις συνταγές,
το χέρι που παίρνει τα λεφτά μου,
θα του το φιλήσω ευλαβικά
και έπειτα θα το σφίξω
μέχρι να κοκκινίσει η μούρη του
και να μου κανει "ΑΑ ΑΑ ΑΑ ΕΛΑ ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙ ΜΟΥ".
Θα του αφήσω το χέρι, Θα γελάσω. Θα γελάσει.
Θα του ρίξω μία φιλική σφαλιάρα στο σβέρκο,
θα τον αρπάξω από τον γιακά και θα τον πετάξω στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου,
και θα του πω να με περιμένει,
κλεδώνοντας το αμάξι και ανοίγοντας ελαφρώς ένα παράθυρο, για να μην πεθάνει από ασφυξία.

Θα πάρω την φαρμακοποιό μου απο πίσω.
Δηλαδή, μόλις τελειώσει την βαρδιά της
θα την ακολουθήσω
ως το σπίτι της
να επιβεβαιωσω πως όντως υπάρχει και πέρα απο τον ναό του φαρμακείου
να επιβεβαιώσω πως μπορει να ζησει και χωρις τον δυνατο και μονιμο κλιματισμο
να ξερω πως μπορει να αισθανθει κατι περα απο την μυρωδιά της φαρμακίλας.
Και δεν ξέρω αν μύρισε τα φάρμακα στην τσέπη μου,
ή τον ιδρώτα μου,
ή την φαρμακίλα που έβγαινε απ'τον ιδρώτα μου,
αλλά γύρισε απότομα,
με κοίταξε στα μάτια και μου χαμογέλασε, όπως έκανε πάντα
και έβαλε τα χέρια της στο πρόσωπο μου.
"Το ξέρεις πως μπορώ να σου δίνω τα φάρμακα σου και χωρίς την συνταγή, έτσι; Δηλαδή, είναι παράνομο, αλλα γνωριζόμαστε, δεν εισαι πλέον απλός πελάτης..", μου είπε.
"Δεν θέλω να σου δημιουργήσω πρόβληματα..", της είπα,
Με φίλησε.
Με το σθένος μιας 30χρονης πήγε να μου ξεκουμπώσει κατευθείαν το παντελόνι.
Της τράβηξα τα χέρια, την σήκωσα απότομα
και της είπα:
"ΔΕΝ. ΘΕΛΩ. ΝΑ. ΣΟΥ. ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΩ. ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ."
Και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, την είχα αρπάξει και την είχα πετάξει στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου, δίπλα στον γιατρό μου.

Θα με πάρεις τηλέφωνο.
Θα με ρωτήσεις "τι κάνω".
Θα σου πω "το τελειώνω".
Θα καταλάβεις χωρίς να ζητήσεις εξηγήσεις.
Θα με ρωτήσεις,
"θες παρέα μήπως..?"
Θα σου απαντήσω,
"είμαι με τους ανθρώπους που πρέπει να είμαι.
Δεν χρείαζομαι κανέναν παραπάνω.
Κανέναν καριόλη παραπάνω...
Σε παρακαλώ, έλα."

Και όλοι θα μένουν μαλάκες όταν θα περνάει με 200 το αμάξι μας μπροστά τους
παίζοντας uplifting trance
με τον γιατρό και την φαρμακοποιό να κοπανιούνται στο πίσω κάθισμα
με εμενα στην θεση του οδηγου, να μην ξερω να οδηγω
και με εσενα στην θεση του συνοδηγου,
να μου τραβάς το τιμόνι, να αλλάζεις ταχύτητες και να μου κλεινεις τα μάτια.

Ώσπου θα φτάσουμε στο Νησί
θα κατέβουμε κάτω,
θα βγάλω τρεις καρέκλες θαλάσσης
θα τις στήσω
ο γιατρός θα χυθεί σαν λουκουμάς στην καρέκλα του
η φαρμακοποιός θα βάζει ακριβά και high tech αντιηλλιακά, καθισμένη στην καρέκλα της
και στην τρίτη καρέκλα θα βάλουμε ένα boom box.

κι εμείς θα ξαπλώσουμε στις καυτές πέτρες
και θα καιγόμαστε
και θα αγαπιόμαστε
και θα καιγόμαστε
για πάντα

Σε ένα νησί,
εγώ,
ο γιατρός μου.
η φαρμακοποιός μου,
κι Εσύ.