Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2016

Sondre 3000- ΈΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΡΩΙΝΟ


«Η λευκή σελίδα,
ο μεγαλύτερος εχθρός του καλλιτέχνη.»,
της είπα,
κι εκείνη δεν εντυπωσιάστηκε καθόλου.
Κοίταζε το κινητό της.

«Ο καλύτερος του φίλος, επίσης.»,
προσέθεσα, προσπαθώντας να σώσω το κλισεδάκι.
κι εκείνη έβγαλε έναν μικρό ήχο σαν γέλιο.
Κοίταζε το κινητό της.

«Ή μάλλον, του «ποιητή», όχι του «καλλιτέχνη».
Το «καλλιτέχνης» ακούγεται πολύ πομπώδες..»

συνέχισα, εκκρίνοντας σποραδικές ποσότητες λογοδιάρροιας,
βγάζοντας με το ζόρι μία αντίδραση από μέσα της,
με την μορφή ενός μεγαλύτερου ήχου σαν γέλιου.
Κοίταζε το κινητό της.

«Βασικά, προτιμώ το «γραφιάς». Όχι το «ποιητής».»,
της είπα, πάλι.
Γέλασε με τον ίδιο τρόπο,
αλλά αυτή την φορά μου έριξε ένα γλυκό βλέμμα
Έπειτα συνέχισε να κοιτάζει το κινητό της.

«Πώς νιώθεις που είσαι η μούσα μου;»,
ρώτησα.
«Περίεργα»,
απάντησε.
«Είμαι αρκετή για μούσα;»,
ρώτησε.
«Ναι.»,
απάντησα.
«Αυτό θα εξαρτηθεί απ’το αν θα γράψεις την μεγαλύτερη μαλακία της ζωής σου.»,
απάντησε.
«Ναι. Τότε το φταίξιμο πέφτει στην μούσα.»

Γέλασε
Σταμάτησε να κοιτάει το κινητό της
κι άρχισε να τραγουδάει.

«Δίνω πόνο τώρα.»,
της είπα, -σχετικά- ειρωνικά.
Συνέχισε να τραγουδάει,
σταμάτησε να τραγουδάει
και κοίταξε το κινητό της.

Εγώ λοιπόν, σηκώθηκα όρθιος
βγήκα έξω στο μπαλκόνι
και της φώναξα
«Διάβασε το τώρα»
κι εκείνη το διάβασε,
εγώ μπορεί να έπεσα,
μπορεί και όχι.

Αλλά εκείνη το κοίταξε.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Sonder/Φώντας(FONDER) - ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ

«Πάντα αντιπαθούσα τους χασικλήδες», μου είπε
και έσκασε τον μπάφο που μόλις είχα στρίψει για αυτόν.
Δεν θύμωσα, 
αν και πάντα θυμώνω για το τίποτα.
Εξάλλου, αν και πίνω πάνω από ένα γραμμάριο μόνος μου την μέρα
δεν θα ‘λεγα πως είμαι χασικλής.
θα ‘λεγα πως είμαι μαρξιστής
που δεν έχει σχέση με την εργατική τάξη.
θα ‘λεγα πως είμαι αντισεξιστής
που, που και που λέει την κοπέλα του πουτάνα.
θα άκουγα την μάνα μου να λέει πως είμαι ο λόγος που ζει
λίγο αφού μου πει πώς είμαι ο λόγος που έβγαλε για δεύτερη φορά καρκίνο στο στήθος
θα άκουγα την θεία μου να μου λέει πως χρειάζεται κάποτε να κόψω τα ηρεμιστικά
και θα την έβλεπα να μου δίνει συνταγή για άλλα τρία κουτιά που χρειαζόμουν
Θα ήμουν ένας ράππερ που προσπαθεί να γράψει ποίηση
ενώ ένας ποιητής έχει σκεφτεί ήδη τους στίχους του μέρους του,
και κοιμάται στον καναπέ μου.
Θα έγραφα κάτι ενδιαφέρον
πάντα έβρισκα ενδιαφέρουσες  τις αντιφάσεις.
αλλά πάντα γράφω ό,τι ζω
και στην ζωή μου δεν βλέπω καμία

***                                                                                                                                       
Το χασίς είναι μια μαλακία και μισή
τόσα πεταμένα λεφτά για ένα ελαφρύ ηρεμιστικό
ενώ μπορείς να αγοράσεις κατευθείαν την πρέζα σου
και να ηρεμίσεις μια και καλή, αν 
δεν βλέπεις τον κόσμο γεμάτο αγάπη κι ελπίδα
μάλλον δεν πίνεις τίποτα που να αξίζει τον κόπο
τον βλέπω κατάμαυρο 
γεμάτο ψόφιες χελώνες και ρούχα για πλύσιμο
και τριγυρίζω το πρωί, σπινταρισμένος με εσπρέσσο
να προλάβω το σκουπιδιάρικο μην μαζέψει καταλάθος το γείτονα
ίσως και να του άξιζε βέβαια
κάποτε μας έριξε μισό γραμμάριο
μην με εμπιστεύεσαι, είχε πει, είμαι μουνόπανο εγώ
μου είχε φανεί τότε αρκετά γλυκούλης
τελικά ήταν όντως μουνόπανο.

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Sonder - Αληθινές Ασυναρτησίες



Μπήκα σε ένα τσαντίρι
γεμάτο μπιμπελό,
αφίσες και φωτογραφίες και πίνακες.
Μ’άρεσαν τα τσαντίρια,
προτιμούσα τα υπόγεια,
σιχαινόμουν  την διακόσμηση, γενικά.
οι τοίχοι μου πάντα ήταν άσπροι και τα ρούχα μου πάντα μαύρα.

Με χαιρέτησε ένα παλικάρι
με περίτεχνο κούρεμα
δουλεμένο στυλ
και ψαγμένο λεξιλόγιο.

Μου έπιασε την κουβέντα για την ποίησή του.
Για κάθε του ποίημα, είπε, έφτιαχνε μια διαφορετική περσόνα.
Έφτιαχνε ένα φανταστικό πλαίσιο,
έναν ψεύτικο κόσμο,
ένα συνονθύλευμα καταστάσεων τις οποίες δεν μπορούσε ποτέ να ζήσει
αν δεν τις ζούσε γράφοντας τες
και τέλος πάντων, συνέχιζε να λέει πολλές πολλές λέξεις όσο εγώ κοιτούσα την ώρα.

Μου είπε ότι το περισσότερο υλικό των ποιημάτων του
προερχόταν από τα όνειρα του
άρα το νόημα υπερέβαινε το χαρτί,
τις λέξεις,
τον εαυτό του,
την συνείδηση του,
το υποσυνείδητο του.
Μου είπε πως τίποτα δεν είναι αληθινό,
συνεπώς κάνεις δεν μπορεί να γράψει αληθινή ποίηση.

«Έχεις δίκιο»,

του είπα.


Σηκώθηκα όρθιος,
πήγα να σβήσω το τσιγάρο μου,
αλλά τελικά του το πέταξα αναμένο στο μάτι του.

Οι σπίθες ήταν αρκετά αληθοφανείς.

Τον κράτησα απ’τον γιακά με το αριστερό χέρι
και με το δεξί μου χέρι
το πιο πειστικό μου χέρι
έκανα την μούρη του τον λιγότερο ψεύτικο πολτό που έχει υπάρξει ποτέ
και τον άφησα να σκάσει στο πάτωμα σαν ντομάτα.


Δεν πείραξα το πορτοφόλι του.

Πριν φύγω απ’το τσαντίρι,
μάζεψα όλα τα μπιμπελό,
τα αναμνηστικά,
τα αγαλματίδια
και τα έσπασα πάνω στην πλάτη του.

Έπειτα, ξεκίνησα για το υπόγείο μου
σκεπτόμενος
πως και σήμερα
έβγαλα υλικό
για λίγη αληθινή Ποίηση, όχι μαλακίες.


Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2016

Sonder - ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΟΥΠΕΡΣΤΑΡ

Άναψε το πούρο
που δεν είχε ανάμεσα στα δάχτυλα,
αλλά χωμένο στην τρύπα της παλάμης του.
αυτό το κόλπο πάντα εντυπωσίαζε τις γκρούπιζ.

Έπαιξε ένα εξαιρετικό σόλο στην κιθάρα
και απήγγειλε μία αυτοσχέδια αλληγορία
για την αγάπη και μαλακίες.
η αγάπη κι οι μαλακίες πάντα καύλωναν τις γκρούπιζ.

Έβαλε τα
arnette του
ίσιωσε τα λαδωμένα μαλλιά του
σκούπισε την λίγδα των χεριών του στους ατροφικούς κοιλιακούς
και στα κόκκαλα των πλευρών του
κι άρχισε να ουρλιάζει
και να χτυπάει τοίχους
και να χτυπάει τον εαυτό του.
τα ψυχωτικά επεισόδια πάντα τρόμαζαν τις γκρούπιζ.

Τότε, μόνος
έβγαλε τον σταυρό απ’την πλάτη του
κι έβαλε την πλάτη του στον σταυρό
και αναρωτήθηκε μήπως έπρεπε να ξαναρχίσει τα ναρκωτικά.
Απέλυσε τον πατέρα του, ο οποίος εκτελούσε χρέη μάνατζερ
και απαιτούσε μονίμως θυσίες από τον σουπερ-σταρ
και πίεζε τον σούπερ-σταρ
γιατί δεν είχε
είτε τα αρχίδια,
είτε το στυλ
για να γίνει ο ίδιος σουπερ-σταρ.

Ήπιε έναν τελευταίο μπάφο
(πάντα τον κατηγορούσαν ως καγκουρο-χίπη)
έγραψε το καλύτερο ποίημα της ζωής του,
με την μορφή του σημειώματος αυτοκτονίας του
έβαλε μία καραμπίνα στο στόμα του
και αφού φρόντισε οι συνθήκες του θανάτου του να ήταν τέτοιες ώστε να ενοχοποιούσαν την τρελή γκόμενα του, την Μαρία
πέθανε
σαν σωστός σουπερ-σταρ
σαν σωστός εραστής.

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2016

Delta Raw - Τρόμος και παράνοια στα νότια

(Disclaimer: Το παρόν διήγημα δεν το έγραψα εγώ, αλλά ο διάσημος ιντερνετικός συγγραφέας Delta Raw. Δεν γνωρίζω και δεν φέρω καμία ευθύνη σχετικά με το αν ταυτίζεται με πραγματικές καταστάσεις και πρόσωπα, απλώς το φιλοξενώ στο blog μου μιας και το δικό του έκλεισε πρόσφατα.)

Ήταν ένα βραστό βραστό καλοκαίρι στην Αθήνα και όπως το συνήθιζα, κοίταζα το ταβάνι. Ακόμα δεν είχα βρει δουλειά μα είχα ευτυχώς στην άκρη τα λεφτάκια που μου είχαν αφήσει οι γονείς μου πριν φύγουν διακοπές. Δεν ήταν και λίγα και όπως ήξερα καλά, αν έχεις λεφτά μπορείς να κάνεις καλοκαίρι παντού, ακόμα και σε μια σκατόπολη σαν την Αθήνα.

Με είχε καλέσει λοιπόν εκείνη τη μέρα στη Βουλιαγμένη ένας καλός φίλος μου ο Χρηστάκης. Ο Χρηστάκης ήταν ένα καλό παιδί, μονίμως χλωμό από την αβιταμίνωση και τα σπιντάκια που έπινε και φυσικά νευρικός για τους ίδιους λόγους. Μα ήταν στις καλές του εκείνο τον καιρό γιατί γαμούσε καλά και με προσκάλεσε για
all-nighter στα νότια. Εγώ κατά βάση ψηνόμουν να κάτσω σπίτι αλλά τελικά δέχτηκα. Πόσο σπίτι να αντέξει ένας άνθρωπος. Ήμουν ακόμα άνθρωπος τότε και κρατάω μέχρι σήμερα.

Τέλος πάντων τον συναντάω κοντά στο σταθμό του ελληνικού αργά το απόγευμα, μπαίνουμε στο λεωφορείο και κατεβαίνουνε Βουλιαγμένη. Οι Βουλιαγμενιώτες είναι οι άνθρωποι που πληρώνουν πιο φθηνά τα ναρκωτικά τους απ’ τους υπόλοιπους κατοίκους της Αττικής αλλά πιο ακριβά τις σαλάτες τους. Πράγμα λογικό γιατί όλη η νεολαία εκεί, μην έχοντας ταλαιπωρηθεί ποτέ και για τίποτα στη ζωή της, σπρώχνει χάπια και σκόνες για να φτιάξει όνομα στην πιάτσα. Φήμες λένε ότι αν δεν έχεις σπρώξει έστω έναν παπά για γκαφρά δεν μπορείς να γαμήσεις εκεί πέρα. Όσο για τις σαλάτες είναι ακριβές επειδή τα μαρούλια τους είναι από χρυσό ή για κάποιον άλλον παρανοϊκό λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα. Κάποτε έβγαινα με μια κοπέλα από αυτά τα μέρη και ήταν φρικιαστικό. Πάντα μετά το μπάνιο στη θάλασσα ήθελε να τρώμε σαλάτα του καίσαρα,  περιττό να πω ότι χτυπάγαμε κάτι 20ευρα λογαριασμό για πλάκα. Με τον καιρό εγώ βαρέθηκα να πληρώνω κι αυτή διαπίστωσε ότι δεν θα αδυνάτιζα με τίποτα με τις πανάκριβες σαλάτες της. Με παράτησε για έναν ηλίθιο. Μου συμβαίνει αρκετά συχνά αυτό.

Φτάσαμε λοιπόν Βουλιαγμένη με τον Χρηστάκη και ψάξαμε ένα καλό πάρκο να ξαποστάσουμε τα φοιτητικά κορμιά μας. Λίγο αργότερα ήρθε και κάθισε μαζί μας μια φίλη του, η Νίνα. Η Νίνα ήταν ε όχι ωραίο γκομενάκι αλλά τουλάχιστον μέτριο και αρκετά ενδιαφέρουσα, εγώ ήμουν ξεκάθαρα όχι ωραίο γκομενάκι και βαρετός μέχρι αηδίας εκτός αν είχες πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο.Αλλά με τη Νίνα, όπως το σκεφτόμουν τουλάχιστον, είχα καλές πιθανότητες. Μόνη της μου είχε πει μια φορά να βγούμε αν και εγώ δε μπορούσα τότε, επιπλέον ο πρώην ήταν πρεζάκι που προσπάθησε να την βάλει στο τριπάκι και αυτήν και μάλλον εμάς, που ποτέ δεν της δώσαμε από το δικό μας σταφ μας είχε πάρει με καλό μάτι. Κανά δυο φορές νομίζω είχα ξεράσει μπροστά της και δε φάνηκε να την ενοχλεί, πολύ εντύπωση μου είχε κάνει αυτό, τα θηλυκά που είχα συνηθίσει εγώ, κάνανε πολύ κέφι τις κουβέντες για ντρόγκια, για περιθώρια, για ψυχολογικά, αλλά στο πρώτο μπαντ τριπ σου λέγανε ότι μάλλον ψάχνουν κάτι πιο ισορροπημένο. Η ώρα η καλή.

 Καθόμασταν λοιπόν οι τρεις μας και μιλάγαμε περί ανέμων και υδάτων και τότε ο Χρηστάκης ρίχνει την ιδέα.
«Να βρούμε τίποτα να πιούμε ρε...»
«Ναι» είπα λιτά μεν, ενθουσιασμένα δε, «Αλλά τι»
«Ψήνεσαι για καμιά Κόκα;»

 Στο μεταξύ είχε αρχίσει να νυχτώνει και ήξερα ότι αν αρχίζαμε τώρα να πίνουμε οι πιθανότητες να γυρίσω σπίτι μου ήταν ελάχιστες. Λεφτά δεν είχα πάνω μου αλλά μπορούσα πάντα να σηκώσω απ’ το
atm.
«Μμμμ...θα βρούμε όμως ή θα περιμένουμε μέχρι αύριο πίνοντας μπύρες; Γιατί να σαπίζω στα πάρκα δεν ψήνω, έβγαινα και Εξάρχεια.»
«Εξάρχεια θα σε κυνηγούσε καμιά πολιτοφυλακή»

 Εκείνες τις μέρες οι αναρχικοί είχαν φάει λάχανο έναν φρικαρισμένο ντίλερ χόρτου και είχαν απαγορεύσει τη χρήση ναρκωτικών στην πλατεία. Ακόμα μια χούφτα ανθρώπων που θεωρούν την κατά φαντασίαν επανάσταση τους πιο σημαντική απ’ τη μαστούρα, τίποτα καινούργιο. Αλλά μόνο ένας σιχαμένος μικροαστούλης ή ένας συντηρητικός προλετάριος πίστευε σε τέτοιες βλακείες, για αυτό και η πράξη κατά κύριο λόγο στηρίχθηκε από πρώην κνίτες και πρωτοετείς φοιτητές που «σκάνε που και που σε κάνα πάρτι του χώρου». Αδιάφορα όλα αυτά.

«Είμαι πολύ γλυκούλης για να με σκοτώσουν» είπα. Και ήμουν. Είχα ροζ μαγουλάκια, τα φρύδια μου είχαν ενωθεί μεταξύ τους από καιρό, μπόλικα περιττά κιλά, ένα δάχτυλο σπασμένο και κόκκινα γένια. Ήμουν ο ορισμός του δε-γαμάς στην πρωτεύουσα.
«Εντάξει ότι πεις Διονύση, λοιπόν θα πάρω τηλέφωνο ένα δυο φιλαράκια που σπρώχνουν και  θα δούμε τι θα γίνει και τι θα βρούμε, ναι;»
«Ναι»
Ο Χρηστάκης πήρε τηλέφωνο τον πρώτο Ντίλερ και δεν τον βρήκε, μετά πήρε τον άλλο. Κλείσαμε για ένα γραμμάριο στα 70ε, παραλαβή σε μία ώρα  το πολύ. «Ζήτω ο πολιτισμός» σκέφτηκα. Στη μισή ώρα όμως χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο ντίλερ που δεν είχαμε βρει πριν.
«2,5 γου με των 140»
Ο Χρηστάκης γύρισε προς το μέρος μου.
«Μήπως ψήνεις να τα πάρουμε και αυτά;»  με ρώτησε «Σύνολο είναι κάπου 210 και εγώ μπορώ να κολλήσω σήμερα 50 αλλά υπόσχομαι να σου βάλω άλλα 70ε αύριο που θα έχω λεφτά, το πολύ μεθαύριο»
 Η Νίνα δεν έπινε και ως εκ’ τουτου δεν θα πλήρωνε. Γιατί αυτές που πίνουν μαζί μας πληρώνουν ποτέ σε λεφτά;

Το σκέφτηκα. Μια τόσο μεγάλη αφαίμαξη του
atm ίσως είχε συνέπειες αλλά δε γαμιόταν. Το ήξερα από τώρα πως θα ήταν πολύ δύσκολη η φθινοπωρινή σεζόν και έπρεπε τουλάχιστον να είμαι ευχαριστημένος απ’ το καλοκαίρι μου.

«Δώσε το οκέι, μέσα είμαι» του είπα.

Ο Χρηστάκης επικύρωσε το ντιλ και πήγαμε όλοι μαζί στην κοντινότερη τράπεζα. Αχ τα ωραία μου λεφτάκια, εργατοώρες των γονιών μου θα γίνονταν σκόνες. Μην με περάσετε για καθήκι, σκεφτείτε πόσες οικογένειες δεν χρησιμοποίησαν προφυλακτικό όταν έπρεπε και φόρτωσαν σε εμάς την παράνοια του να συναστρεφόμαστε με τα μαλακισμένα κωλόπαιδα που γεννοβόλησαν στη γη μας. Αυτό μας έριξε στα ναρκωτικά. Όχι ο καπιταλισμός. Όχι η πατριαρχία. Η ηλίθια γαμημένη φάτσα και τα μυαλά μερικών μερικών.

Πήραμε τα λεφτά και γυρίσαμε πάρκο, ο Ντίλερ είχε ήδη φτάσει, μας έδωσε το σταφ και σπάσαμε μια γραμμή για τον καθένα μας. Έβγαλα λίγο πρέζα απ’ την τσέπη στα κρυφά όταν δε με πρόσεχαν οι άλλοι για να την αναμείξω με την κόκα μου και ρούφηξα με το καλαμάκι το μείγμα που έφτιαξα. Με χτύπησε αμέσως στο ΚΝΣ. Πέντε λεπτά αργότερα συζητούσα με όρεξη με τον ντίλερ για την κοπέλα του που θέλει να τον χωρίσει και την μάνα του που είναι άρρωστη.

«Φίλε καταλαβαίνω» του είπα «Αλλά και εγώ και ο Χρηστάκης θα βοηθήσουμε όσο μπορούμε».
Δεν είχα σκοπό να τον ξαναδώ.
Αράξαμε και πίναμε, την είχα ακούσει για τα καλά όταν με τράβηξε ο φίλος μου απ’ τον ώμο.
«Ε πάω να πάρω το υπόλοιπο σταφ, περιμένετε με εδώ»
«Ναι...»
Στο διάστημα που έλειπε, είχαμε αράξει με τη Νίνα μόνοι μας. Είχα γύρει λίγο πάνω της και σκέφτηκα «Μαλακία να μη φασώσω», και έσκυψα παραπάνω πάνω της για τη φιλήσω.

Δεν φάσωσα.

Τα νηφάλια άτομα ξεχωρίζουν αμέσως σε μια παρέα, συνήθως είναι αυτά που δε με γουστάρουν ερωτικά και φιλικά. Έτσι και η Νίνα ήταν ξεκάθαρη.
«Δε γουστάρω»
«Μα νόμιζα ότι ήθελες»
«Απλά είσαι τρελός» μου είπε χαμογελώντας. Ήμουν λίγο. Δεν επέμεινα και το ξεχάσαμε. Αργότερα γύρισε ο Χρηστάκης με τον Ντίλερ και με τις κόκες.
Ο Ντίλερ μου σφιξε το χέρι.
«Φίλε» γύρισα και του είπα σοβαρά σοβαρά «Έχεις διαβάσει κανά βιβλίο στη ζωή  σου;»

Με κοίταξε παραξενεμένος

«Τι μας τον κουβάλησες εδώ ρε Χρηστάκη» είπα στο φίλο μου «Δε θέλω σχέση με αμόρφωτους, καλύτερα να δίναμε λίγα λεφτά παραπάνω και να ενισχύαμε κανά παιδί που ξέρει γραφή και ανάγνωση»
Μετά θυμήθηκα ότι δεν πρέπει να λέω την πρώτη μαλακία που μου ‘ρχεται στο μυαλό. «Φίλε» είπα στον ντίλερ, «Είσαι καιρό φίλος με τον Χρήστο;»
«Λίγες μέρες έχουμε που γνωριστήκαμε» απάντησε επιφυλακτικά αυτός
«Α τότε συγνώμη» του είπα με λυπημένη έκφραση στη μούρη μου, «Αν ήξερα ότι δεν είστε κοντινοί φίλοι δε θα σου έκανα ποτέ τέτοια χαζά αστεία» πρόσθεσα και του  έδωσα το χέρι μου. Αυτός το σφιξε.
«Δεν παίζει θέμα τρελέ μου» απάντησε αυτός.

Και αράξαμε εκεί, σε μια αρκετά όμορφη πλατεία των νοτίων, και σκόρπισε ο καθένας τα μυαλά του στο πάτωμα και διάλεγε απ’ τα κομμάτια του το πιο όμορφο για να το καταπιεί. Μετά έβαζε δάχτυλο στο στόμα και το ξαναξέρναγε. Είπαμε για τα πάντα εκείνο το βράδυ, για την επανάσταση, για τον έρωτα, για εμφύλιους, για κηδείες, για καρκίνους και άλλα πράγματα.

Κόκα είχαμε, αλλά η μπύρα μας είχε τελειώσει.

Προσφέρθηκα να πάω εγώ. Οι φίλοι μου αναρωτήθηκαν αν ήμουν σε θέση να βρω το περίπτερο και να γυρίσω γρήγορα πίσω. Τους καθησύχασα.

Λίγα δεκάλεπτα αργότερα είχα χαθεί.

Ήταν τελείως ηλίθιο εκ’μέρους μου. Πάντα όταν πίνω πρέζα χάνω τελείως τον προσανατολισμό μου και τώρα είχα χαθεί σε μια περιοχή που δεν την ήξερα καν. Περπατούσα πάνω κάτω κάνοντας μερικές σβούρες με το κεφάλι μου και με σαλάκια να τρέχουν πάνω μου. Είχα δει και καλύτερες νύχτες εδώ που τα λέμε. Λίγο αργότερα εντόπισα το περίπτερο.

«ΘΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΤΣΑΜΠΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΠΥΡΕΣ;» ρώτησα τον περιπτερά, αφού είχα φτάσει σε τέτοια κατάσταση αποσύνθεσης, γιατί να μη το εκμεταλλευτώ, αυτή ήταν πάνω κάτω  λογική πίσω απ’ την ερώτηση μου.
«Όχι» μου είπε αυτός.

Διάλεξα μερικές μπύρες και λίγα πουράκια χύμα και τα πλήρωσα κανονικά. Πιστεύω ότι τον φόβιζα κάπως αλλά παρόλα αυτά με εξυπηρέτησε. Έφυγα για να ξαναβρώ τους φίλους μου αλλά γύρισα πίσω.

«Και μακριά απ’ την πρέζα φίλε μου» του είπα σα συμβουλή.

Περπάτησα για κανά εικοσάλεπτο αλλά ήταν μάταιο. Είχα χαθεί για τα καλά. Ένα αμάξι πέρασε δίπλα μου και οι επιβαίνοντες σε αυτό μου φώναξαν απ’ τα παράθυρα «Περαστικά φιλάρα», «Κι αγύριστα, βρωμόπαιδα» σκέφτηκα.

Είχα καμιά ώρα που είχα χαθεί όταν άρχισα να συνέρχομαι κάπως. Ειχε αρχίσει να έχει λιγοστό κόσμο στο δρόμο και πέτυχα μια παρέα συνομήλικους. Τους πλησίασα.
«Ξερετε που είναι το πάρκο...»
«Ναι ναι» μου είπα και μου έδειξαν το δρόμο, τους ευχαρίστησα. Κανά δεκάλεπτο μετά μπήκα στο πάρκο. Δεν ήταν κανείς εκεί.
«Εντάξει» σκέφτηκα «Θα ξαπλώσω σε κανα δεντρο από κάτω και θα γυρίσω σπίτι σε μερικές ώρες». Πάνω όμως που είχα βρει το κατάλληλο δέντρο ο Χρηστάκης πετάχτηκε προς το μέρος μου και με αγκάλιασε.
«ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΤΟΣΟ»
«Ναι αλλά να κάτσουμε λίγο ε»

Καθήσαμε. Όπως μου είπαν ο Χρήστος και η Νίνα, είχαν φοβηθεί για τα χειρότερα. Να με είχαν συλλάβει, να είχα λιποθυμήσει, να με είχε μαζέψει κανάς σκουπιδιάρης και τέτοια. Το ενδεχόμενο να είχα πετύχει κανά καλό γκομενακι και να ήμουν σπίτι της ούτε που το σκέφτηκαν.

«Ρωτήσαμε τον περιπτερά αν είχε δει κανάν περίεργο τύπο και μας είπε όχι»»
«Α το μαλάκα»
«Ναι το καταλάβαμε οτι έλεγε ψέμματα γιατί μας είπε να φύγουμε μόλις μας απάντησε.
«Διονύση τι τρέχει με σένα» με ρώτησαν.
«Παιδιά, απλά έβαλα λίγο πρέζα στην κόκα, μην φρικάρετε» τους είπα για να τους καθησυχάσω και έψαξα την τσέπη να βρω το μισό περίπου γραμμάριο που θα μου χε μεινει. Δεν ήταν εκεί.
«ΔΕΝ ΤΗΝ ΒΡΙΣΚΩ» φώναξα και άρχισα να ψάχνω πάνω κάτω. Τελικά μετά από πολύ ώρα την βρήκα. Δεν ήμουν σίγουρος οτι ήταν πρέζα ή αν ήταν κανά ξεραμένο κουράδι περιστεριού αλλά το ρίσκαρα. Έσπασα μια γραμμή και ήταν όντως. Ένιωσα αυτή την ψεύτικη μα και αληθινή ταυτόχρονα πρεζάκικη ευτυχία να τσουλάει απ’ τα δαχτυλά των ποδιών μου στις τρίχες του κεφαλιού μου.
«Τέλεια, δεν πάμε σπίτια μας σιγά σιγά;» ρώτησα
«Εγώ δεν έχω που να μείνω» είπε η Νίνα
«Ε μένεις σε μένα σιγά» της είπα
«Εντάξει αλλά δε θα μου την πέσεις» πρόσθεσε αυτή αυστηρά. Τώρα θα έπρεπε να την φορτωθώ, εντάξει τουλάχιστον ήταν ενδιαφέρον σχετικά άτομο. Όλο και καμια μαλακία θα λέγαμε στο δρομο.

Πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Ήμουν πολύ κουρασμένος απ’ τη μέρα μου. Κάθησα στη στάση του λεωφορείου και άναψα ένα τσιγάρο.

«Συγνώμη δεν μπορείτε να καπνίσετε κάπου αλλού;» γύρισα και αντίκρυσα το πρόσωπο που είχε πει αυτή την μαλακία, μια καλοντυμένη ξανθιά στα 40 της με ελαφριά γερμανική προφορά.
«Όχι» απάντησα. Και όντως δεν ήθελα, δε θα άντεχα όρθιος αλλά δε θα άντεχα και χωρίς τσιγάρο. Η πρέζα έχει κάτι μαγικό που ανεβάζει την ευχαρίστηση του τσιγάρου τουλάχιστον στα επίπεδα του να σου τραβάει μαλακία η Τζένιφερ Ανιστον.
«Είστε απαράδεχτος, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να εισπνέουμε τον καπνό σας, στις καφετέριες έχουν χώρο για καπνιστές και για μη καπνιστές.
«Να πας να περιμένεις το λεωφορείο στην καφετέρια τότε» της απάντησα.
«Δεν είναι τρόπος αυτός, αίσχος» μου φώναξε μες το αυτί μου.

Τράβηξα την τελευταία τζουρα, την έπιασα απ’ τον ώμο και της κόλλησα τη γόπα κοντά στα μάτια της «ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ» ούρλιαξα «ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ, ΕΝΑ ΣΒΗΣΜΕΝΟ ΤΣΙΓΑΡΟ» της είπα και πέταξα το τσιγάρο στο πάτωμα.

«Δεν έχεις καμία κουλτούρα γελοίε μου είπε». Αυτό με πόνεσε. Δεν έφαγα τσάμπα τα νιατα μου διαβάζοντας Φουκώ και Χέγκελ για να ακούω τέτοια πράγματα. «ΕΧΩ ΚΑΙ ΓΑΜΩ ΤΙΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΕΣ» της απάντησα φωνάζοντας. Το λεωφορείο είχε έρθει,εμείς ανεβήκαμε αυτή όχι.
Φτάσαμε σπίτι μου αρκετή ώρα αργότερα με τη Νίνα. Προσπάθησα να κάνω κίνηση αλλά έφαγα Χ, της δάνεισα όμως μερικά βιβλία που θα την κάνουν πιο έξυπνη στο μέλλον. Κοιμηθήκαμε, φάγαμε πρωινό και μετά αυτή έφυγε. Λίγο καιρό μετά πηδήχτηκε με το Χρηστάκη, ε τι να γίνει. Τα έχει αυτά η ζωή. Ούτε η πρώτη ούτε ο τελευταίος.

Τώρα που τα ξανασκέφτομαι όλα αυτά βέβαια νομίζω πως τρελοί κατά βάση είναι οι άνθρωποι που δεν πέφτουν στην πρέζα. Τρελοί είναι και αυτοί που συνεχίζουν να πίνουν πρέζα. Εγώ είμαι ο Διονύσης Ρακόπουλος κι έξω απ’ το παράθυρο μου ξεχύνεται όλη αυτή η εμετίλα της ανθρωπότητας. Από εκεί σας γράφω. Σας φιλώ και σας στέλνω την αγάπη μου. Και να μην αναμειγνύετε τα ναρκωτικά που πέρνετε.

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016

Η Πλήξη Της



Μερικές φορές, λέει
πιστεύει πως θα είναι ο πρώτος άνθρωπος στην Ιστορία
που κυριολεκτικά θα πεθάνει
από την πλήξη.
Μπορεί να μου μιλήσει ώρες
για το
πόσο πλήττει
πόσο βαριέται
πόσο βαριέται να βαριέται
και πόσο βαρετή καταντάει αυτή η κουβέντα.

Μα κάποιες φορές βγαίνει.
Πίνει με αγνώστους.
Τσακώνεται με γνωστούς.
Γελάει μόνη της.
Χορεύουν όλοι μαζί.

Κι έπειτα απ’αυτές τις φορές,
γυρνάει σπίτι
πατάει το μήλο της εύας στον λαιμό της
και ξερνάει την κασέτα
με το ηχογραφημένο γέλιο
απ’το στόμα της.
Πετάει την ταμπακιέρα με τα ναρκωτικά.
Βρίζει τον εαυτό της,
κι έπειτα τον αγκαλιάζει
και γελάει κανονικά,
χωρίς κασέτες,
γελάει μέχρι να κλάψει.

Τότε πέφτει στο κρεβάτι
και περιμένει
πότε στο διάολο θα έρθει
αυτή
η γαμημένη
η πλήξη ΤΗΣ
να την σώσει
από
τον κόσμο
και
τον εαυτό της.

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2016

Εκείνη X Sonder - Θάλασσα/Ήλιος/Φεγγάρι


Κεραυνός χτυπάει στα σωθικά της θάλασσας
και
πατάσσει κάθε ίχνος θλίψης ντροπής του παρελθόντος αισθήματα απ το βυθό ανεβαίνουν στην επιφάνεια με εμβατήρια -η φουρτούνα της παίρνει διάβα οτιδήποτε κρύβει την ομορφιά της απέναντι στον ήλιο- μόλις γαληνεύει επιτρέπει να θαυμάσει την αντανάκλαση της ομορφιάς του πάνω της καθώς εκείνη βράζει στις ακτίνες του. Όταν το βράδυ επιστρέφει χλωμός ως φεγγάρι η παλίρροια θα σας τρομάξει όλους ενώ προσπαθεί μάταια να τον αγγίξει πνίγοντας κάθε μορφή ύπαρξης μέσα στη θλίψη της. και τότε κατάλαβα γιατί και η θάλασσα και τα δάκρυα είναι αλμυρά.

Χ
Δίνω φως, ζωή, χαρά και καρκίνο στο δέρμα. Μεγαλώνω μέρα με την μέρα και δεν ξέρω αν φοβάμαι ή αν περιμένω πως και πως την στιγμή που το μεγαλείο μου θα καταστρέψει ό,τι γέννησα. Απέναντι μου έχω μία γειτόνισσα. Οι καθρέφτες με τυφλώνουν, όποτε η μοναδική στιγμή που βλέπω το πρόσωπο μου είναι όταν κοιτάω τα μάτια της. Κι όποτε τα κοιτάω ξέρω ότι είναι υγρή. Μα έλα που, η κατάσταση περιπλέκεται και όλοι περνάμε φάσεις που, ντάξει, δεν είμαστε ακριβώς ο εαυτός μας. Κι απλά το βράδυ που δεν θα με δει ως ήλιο αλλά ως φεγγάρι δεν ξέρω αν θα τρομάξει και θα κατουρήσει ένα τσουνάμι ή αν θα καυλώσει και θα χύσει μια παλίρροια. Όπως και να ‘χει, θα πεθάνετε ή από την ή για την καύλα μας.

Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Sonder - Το Μπισκότο


Βγήκα στον δρόμο
με ένα στομάχι γεμάτο ηρεμιστικά, κρασί
και ένα μπισκότο.
Ναι, ένα μπισκότο.
Δεν πεινάω πολύ, πειράζει;

Κάθισα στο παγκάκι.
Έφαγα άλλο ένα ζάναξ.
Την περίμενα να έρθει.
Όπως την είδα να έρχεται από μακρυά,
αγχώθηκα κι άλλο
έβαλα σπασμωδικά ένα ακόμη χάπι στο στόμα μου.
Πήγα να το καταπιώ χωρίς κρασί,
έκατσε στον λαιμό μου
κι άρχισα να βήχω σαν καρκινιάρης
μέχρι που έπεσα βήχοντας στα γόνατα.

Εκείνη, πλησίαζε.
εγώ έβηχα στα τέσσερα.
«Γιάννη;», ρώτησε
πρώτη φορά με έβλεπε από κοντά
πήγα να απαντήσω με δάκρυα στα μάτια
αλλά πνίγηκα παραπάνω
κι έμοιαζα να παθαίνω εγκεφαλικό στην πλατειά,
μπροστά απ’το παγκάκι.
ε και ντάξει, ναι, άρχισα να ξερνάω.
δεν είμαι και περήφανος
αλλά ανθρώπινο είναι.

Και ξέρασα.
Χάπια,
ξύδια,
οργασμούς,
ενοχές,
στομαχικά υγρά,
α, κι ένα μπισκότο.
Είπαμε, δεν πεινάω πολύ.

Την ένιωσα να μου χαιδεύει το κεφάλι.
Κοίταξα προς το μέρος της
πίεζε κάθε μύ στο προσωπό της να μου χαμογελάσει,
να νιώσω λίγη προστασία.
το ανταπέδωσα,
 χαμογελώντας με όλα τα υπολλείματα εμετού στα δόντια μου

Μακάρι να είχα άλλο ένα μπισκότο για την γεύση.
Χαμογελάσαμε για λίγο ο ένας στον άλλον.
Ε, μέχρι που
λίγο η μυρωδιά
λίγο οι εμετοί σε όλον τον περιβάλλοντα χώρο μου,
άρχισε κι αυτή να ξερνάει ανεξέλεγκτα μες στην μούρη μου.
Ντάξει, ανθρώπινο είναι.

Και ξέρασε.
Ξέρασε θυμό, και μου μπήκε λίγος στα αυτιά
θλίψη, που μου έτσουξε λίγο τα μάτια,
πίκρα, που μου βούλωσε τα ρουθούνια
ε και ντάξει
κατάλαβα πως κάποια στιγμή
ή θα πεθάνουμε μαζί από γηρατειά,
ή θα πεθάνει ο ένας απ’το χέρι του άλλου,


την στιγμή που
εκσφενδονίστηκε απ’το στόμα της
και χώθηκε στο δικό μου
ένα 
μισοχωνεμένο 
μπισκότο

Τρίτη 19 Απριλίου 2016

Sonder - Χρήση Πανικού


Την Παρασκευή στις 15/4, κυκλοφόρησε το καινούριο μας κομμάτι με τον Drugitiz.

Λέγεται "Χρήση Πανικού":

https://www.youtube.com/watch?v=BNt62IjARns

Θα βρίσκεται, μαζί με το "Η Γειτόνισσα", στον πρώτο προσωπικό μου δίσκο, ο οποίος θα κυκλοφορήσει -λογικά- γύρω στα τέλη του 2016.



Τους στίχους και την ερμηνεία επιμελήθηκα εγώ, ενώ την μουσική επιμελήθηκε ο Drugitiz. Η ηχογράφηση έγινε στο Manifesto Studio, το artwork επιμελήθηκε ο μοναδικός Φρανκ, ενώ μπάσο έπαιξε ο Τ.Υ.

Για όσους παθαίνουν κρίσεις πανικού, για όσους παλεύουν με την κατάθλιψη, για όσους προσπαθούν να ζήσουν με την διαταραχή τους. Για όσους τα κληρονόμησαν όλα αυτά από την οικογένειά τους, την γειτονιά τους και την δουλειά τους. Για όσους βαρέθηκαν να καταστρέφουν τους εαυτούς τους και αποφάσισαν πλέον να καταστρέφουν ό,τι τους καταστρέφει.

Να μην φοβάστε τους γιατρούς, τα φάρμακα, τον εαυτό σας και την οργάνωση.


Πολλά ευχαριστώ, και ακόμα περισσότερα συγχαρητήρια, στον Drugitiz για την δουλειά του.

Κυριακή 10 Απριλίου 2016

Sonder - Η Χρυσομούνα


Την είδα στο πάρκο.
Είχε τεράστια, αντιαισθητικά σαγόνια
ωραία μάτια
ωραία χείλη
ανύπαρκτο στήθος
κι ένα ολόχρυσο, εκθαμβωτικό
μουνί.
Αλλά αυτό το είδα στο κρεβάτι μου, αργότερα,
όχι στο πάρκο.

Στο πάρκο
κοίταξα τα μάτια της
κοίταξα τα χείλη της
δεν κοίταξα τα σαγόνια της, για να μην νιώσει άσχημα.
και κοίταξα τα βυζιά της, για να μην νιώσει άσχημα.

Φύγαμε απ’το πάρκο.
ήθελε να με φιλήσει και να με γαμήσει
αλλά ντρεπόταν να την δουν μέχρι και να μιλάει σε κάποιον σαν εμένα.
Όλα καλά, σκέφτηκα,
την άφησα να προχωρήσει μπροστά μου
για να παρατηρώ τον κώλο της
ενώ προσπαθούσα να καταλάβω για ποιον λόγο έβγαινε αυτή η λάμψη απ’την κωλοχαράδρα της.

Στο σπίτι
με φίλησε όσο λιγότερο μπορούσε
μου κατέβασε το παντελόνι
έφτυσε με μίσος το χέρι της πριν μου τραβήξει μαλακία
ύστερα, άραξε την πέτσα της από κάτω μου
έβαλε τα πόδια της στους ώμους μου
και μου πε
«μπες».

Κοίταξα κάτω
τυφλώθηκα
μισόκλεισα τα μάτια μου,
για να καλυφθώ όσο γίνεται από την λάμψη,
κρατώντας ταυτόχρονα οπτική επαφή με το χρυσό μουνί.
Το μυαλό μου άδειασε
έχασα την αίσθηση του χώρου και του χρόνου
και γενικά γάμησε τα, φρίκαρα, πως το λένε.

«Μπες μέσα, επιτέλους».
Μπαίνω.
Βάζω σιγά σιγά
στην είσοδο
το κεφαλάκι μου
κι έπειτα σπρώχνω με μίσος
ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΜΠΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΑΥΤΙΑ
και σπρώχνω λίγο ακόμα
να μπω μέχρι τους ώμους
κι εκείνη φωνάζει
από ηδονή, υποθέτω;
Εν τω μεταξύ, έχω μπει μέσα της
μέχρι τους αγκώνες μου
και κάνοντας μία στροφή το σώμα μου
νιώθω τα άντερα της να τυλίγονται γύρω απ’τα πλευρά μου.
Εκεί άρχισαν τα δύσκολα,
και ζήτησα την βοήθεια της,
κι εκείνη πρόθυμη με έσπρωξε απ’τα πόδια
ώσπου να μπουν μέσα της μέχρι τις πατούσες μου.

Σηκώθηκα απ’το κρεβάτι.
Κουνόντας τα πόδια μου, κουνιόντουσαν και τα δικά της.
Τα μάτια μου φορούσαν τα δικά της σαν μάσκα.
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και είδα εκείνη.
Κοίταξα τα σαγόνια μου και είχαν διπλασιαστεί σε μέγεθος.
Κοίταξα τα αρχίδια μου,
και στην θέση τους αναπαυόταν ένα
λαμπερό
μουνί.

Και αυτή ήταν η νύχτα που εγώ και η Χρυσομούνα γίναμε ένα.

Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Σκοτάδι Άγνωστο/Φώντας/Sonder - Η ζωή είναι ένας δρόμος με κουράδες

Τον περπατάμε
τις πατάμε με τις γαλότσες μας
τις αρβύλες μας
τα σαλδάλια μας
τα ολσταρ μας
και κάτι άλλες πάνινες μαλακίες
τον περπατάμε
τις τρώμε με το κουτάλι
τις τρώμε με το μαχαίρι
τις τρώμε με παρέα
τις τρώμε μόνοι μας
κυρίως όμως τις τρώμε
τον περπατάμε
τις ζεσταίνουμε με καλοριφέρ
με αερόθερμο
με αναπτήρα
και σπίρτα
και που και που με γκαζάκια
τον περπατάμε
τον περπατάμε τον γαμημένο
κι είμαστε μπουκωμένοι όλη μέρα
με φθηνά αρώματα
και με τη λέξη
«Σκατά!» 

*

Πρόσεχε! του είπε, μη πατάς εκεί εχει σκατά. Παντού έχει σκατά αδερφούλι μου, στο δρόμο, στο σπίτι σου, στο τρένο... παντού. Και ξέρεις κάτι? δε τ'αποφεύγω, δε μπορώ άλλωστε, και ούτε εσυ μπορείς γιατί είμαστε βουτιγμένοι ως το λαιμο σ'αυτόν το βούρκο. Το άλμα που κανεις στο δρόμο για να μη πατήσεις την κουράδα, στην πραγματικότιτα είναι η βουτιά που κανεις καθε μερα στο βούρκο με τα σκατά της ρουτίνας που ζεις. Γαμώτο πάτησα κάτι σκατά στο δρόμο και λέρωσα τα καινούρια μου addidas...


*

Τράβηξα το καζανάκι και σκούπισα τα υπολείμματα σκατών με το βουρτσάκι.
Τα σκατωμένα χαρτιά στον σκουπιδοτενεκέ
κάλυψαν τις ματωμένες σερβιέτες της
όπως τα ψυχολογικά σκατά μου συμπληρώνουν την υπέροχη θυληκότητα της,
ή την πνίγουν στις ματσό κουράδες, όπως το πάρει κανείς.
Ήταν μισολιπόθυμη στο πάτωμα
ξάπλωσα δίπλα της
ήμασταν πρόσωπο με πρόσωπο
άυπνοι 2 μέρες
χωρίς φαγητό για 2 μέρες
οι αναπνοές μας μύριζαν σαν διάρροια βρέφους
που όταν ανοίγεις την πάνα του, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου
σκέφτεσαι να το πνίξεις με αυτήν
για να μην αντιμετωπίσεις ποτέ ξανά αυτή την μυρωδιά.
Παρ’όλα αυτά,
της έριξα ένα χαστούκι για να ξυπνήσει
μου είπε πως θέλει να κοιμηθεί
είδα πως τα χείλη της είχαν καταστραφεί και είχαν ανοιχτές πληγές με πύον
απ΄τα ναρκωτικά που έπινε εκείνο το διάστημα.
Έκλαιγε όποτε τα άγγιζα.
Της έδωσα ένα ρουφηχτό φιλί
για να νιώσει
τον πόνο μου.
Κι έπειτα ξεφύσηξα πάνω στο στόμα και την μύτη της
για να νιώσει
την γαμημένη σκατίλα της.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Sonder - Άλλο ένα ποίημα για τον θάνατο και τον έρωτα, βέβαια.

Σκέφτομαι να κάνω απόπειρα αυτοκτονίας μπας και έρθεις να με δεις στο νοσοκομείο.

Βέβαια, μένω μόνος
και λογικά θα ψοφήσω πριν με βρει κανένας,
άρα άλλο ένα σατανικό μου σχέδιο θα αποτύχει.

Απλά αυτή την φορά δεν θα προλάβω να το παίξω άνετος μέσω του αυτοσαρκασμού.

Βέβαια, μένω απέναντι απ’το νοσοκομείο
(καθόλου τυχαία επιλογή)
και ίσως να προλάβαινα να συρθώ ως εκεί,
άρα μπορεί το πρώτο αληθινά σατανικό μου σχέδιο να πετύχει.

Απλά αυτή την φορά ίσως να μην έχω την απαραίτητη εγκεφαλική λειτουργία για να αυτοσαρκαστώ.

Βέβαια, έχω μόνο 2 κουτιά ζάναξ
και ίσως να μην φτάνουν για overdose
άρα ψάχνω το σπίτι
και χά χά χά.

Βρήκα τρία κουτιά αντικαταθλιπτικά.

Βέβαια, όλοι έχουμε δουλειές
κι εμείς οι δύο έχουμε επίσης κάμποσα χιλιόμετρα ανάμεσά μας

και στην τελική, η νεκρική μου εμφάνιση θα είναι λιγότερο σημαντική απ’τις ζωντανές μου εμφανίσεις.

Βέβαια, η παρουσία των jolly roger ίσως σε παροτρύνει να πας
στο live μου
στην κηδεία μου
Σόρρυ, μπερδεύω τις παρελάσεις πτωμάτων.

Κι αν κατάλαβες πως αυτό ήταν αυτοσαρκασμός,
σίγουρα θα κατάλαβες επίσης
πως πρέπει να αγοράσεις γρήγορααααααααα
καινούρια μαύρα ρούχα, βέβαια.


Σε λίγο καιρό έχουμε κι άλλη παρέλαση.