Sonder - Σ.

ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ
το βλέμμα σου, τα χείλη σου, το στήθος σου, 

γαμημένα ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ
κι εγώ ένα γαμημένο πρεζάκι
που ανάμεσα στις ξήγες
προσπαθεί να καταλάβει
αν μπορεί να εμπιστευτεί την άκρη του.

Την τελευταία φορά που τρύπησα ένα δεκαπεντάχρονο με την σύριγγα μου,
λίγο μετά το ψύρισμα,
φοβήθηκα μήπως είχε έιτζ.
Κοίταξα τον ουρανό
μετά κοίταξα λίγο πιο κάτω
και συνειδητοποίησα πως είχα ήδη χώσει την σύριγγα στα αρχίδια μου

στην τελευταία ζωηρή φλέβα που έμεινε.

Εμμονές, γαμημένες εμμονές.
Την τελευταία φορά που γάμησα την πρώην μου
ένιωθα ενοχές
γιατί καθώς της άνοιγα τα μάτια, για να με κοιτάει ενώ την γαμούσα
σκεφτόμουν το πρόσωπο σου
οπότε την γάμησα άλλες δύο φορές μετά.

Την τελευταία φορά που με έφτιαξες πρέζα,
όπως μου έδινες το σακούλι
και με το χέρι που το έπαιρνα
σου έδινα ταυτόχρονα το μυαλό μου,
σου ψιθύρισα πως σ’αγαπώ
κι εσύ μου φώναξες πως δεν μ’αγαπάς
και πως αν μ’αγαπούσες ποτέ, δεν θα το μάθαινα πριν πεθάνεις
και όπως άνοιξα το σακούλι
κι έβαλα ό,τι είχε μέσα σε ένα κουτάλι,
που δεν θα μπορούσε να λυγίσει κανένας mentalist,
γέλασα
έγλυψα το σακουλάκι
έβγαλα λίγο από όσο είχα βάλει στο κουτάλι
το έσπασα, το έκανα γραμμή
το ρούφηξα
και σου είπα
«γι’αυτό ακριβώς σ’αγαπώ, μωρό μου»

Delta Raw : Καμμένα ρουθούνια

σπουδαγμένα παιδιά
ή ακόμα καλύτερα έξυπνα
που προσπαθούν απ’ το πρωί ως το βράδυ
να πετάξουν από πάνω τους τη ρετσινιά
μιας ηλιθιότητας και μιας ελπίδας που πάνε πάντα μαζί.
έχουν πληροφορίες πιο αξιόπιστες κι απ’ το erowid
οπαδοί μιας εποχής που έπαθε και έμαθε,
αλλά έπαιξε και έχασε.
το αίμα στα σκαλοπάτια δεν τους αφορά
κοιτάνε μόνο μην φυσήξει και πέσει κάτω η κόκα
φρανκ σινάτρα και σαββόπουλος
ποιήματα και μουσική
μπας και βγει η νύχτα χωρίς εμ-ντι
τα μανιτάρια κρατάνε πιο πολύ φυσικά
αλλά με δαύτα φρικάρεις
και μπορεί να περάσεις το μπαλκόνι του 97^ου
για την ξέρεις-ποια
και να το πηδήξεις.
συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες
και απ’ τις καλύτερες οικογένειεςσυμβαίνουν τα μεγαλύτερα καθάρματα
απ’ τις κακές και τις καλές
όλοι εμείς οι υπόλοιποι.
στο απέναντι πεζούλι
μια παρέα πρωτοετών λέει για ασφαλίτες και χόρτο
κι είναι κρίμα που θα έχουν προβλήματα μόνο από το δεύτερο
αλλά ίσως να ‘ναι καλύτερα έτσι.
(γι’ αυτούς σίγουρα)
playsafe,
safesex
χαρτί υγείας για τις πιο σκατά εποχές.
Το κορμί μας ένας χάρτης που δείχνει μόνο φωτιές,
akkaκαμμένα χαρτιά,
καμμένα μυαλά,
καμμένα ρουθούνια
και καμμένη καρδιά.

*
*
*

Νευροδιαβιβαστές
που αντιλαμβάνονται το ίδιο την κοκκαίνη και τον έρωτα;
Σώπα ρε!
Εμένα αν δω ποτέ την κόκα σαν γκόμενα που γουστάρω
να με βάλετε στην απεξάρτηση. 

Chris Anthony/Φώνδας/Άνευ Φθοράς : Μεταφυλακισμένοι

Μεταφυλακισμένοι

*

Μεταφυλακές
Μετά τις φυλακές τι;
Μετά τις φυλακές μπορούμε να χαρούμε ελευθερία;
Μπορούμε παιδάκια να πιούμε αρκετά μπαφάκια
αρκετές παγωμένες σοκολάτες;
Και τότε μπορούμε να πούμε οτι χαρήκαμε τον έρωτα;
Φοβηθήκαμε τον έρωτα;
και ο φόβος τι ρόλο βαράει;
Ο φόβος βαράει ρολόγια στον τοίχο
ρολόγια με ανθρώπινους δείκτες
Ο χρόνος φεύγει σαν κάθομαι μόνος
σαν κάθαρμα μόνος
όλο και πιο γρήγορα
Οι προσδοκίες γαμιούνται
ή καθορίζονται από την ταμπέλα ενος λεωφορείου ή μιας ενδοοικογενειακής μαλακίας
Μια κλειδωμένη πόρτα,ενος δωματίου
και ενα ανοιγμένο κεφάλι ενος εφήβου στον τοίχο
Μεταδωμάτια,μεταφυλακές και μεταδιαμελισμένοι νέοι
Άλλοι τους διαβάζουν Μαρξ και ερωτεύονται δεξιοκόριτσα
άλλοι αγοράζουν τριακόσα ευρώ δώρα στα παραπάνω κοριτσάκια
κι άλλοι την πίνουν στα Εξάρχεια,με των πέντε
Ποιών πέντε ρε μαλάκα;που ζείς;
Και άλλοι,από την άλλη δεν ξέρουμε καν που ζούμε
όλοι είμαστε
μεταφυλακισμένοι
μεταχαμένοι
μεταχωμένοι στα σκατά

**

Περήφανοι για την καταγωγή μας
είμαστε σκουπίδια
αλλά σκουπίδια τρώγανε και οι γονείς μας.
τρωμε σκουπίδια
αλλά σκουπίδια ήταν και αυτοί.
μικροαστοί, που ακόμα τους πληρώνουν την κηδεία τα παιδιά τους,
φτιάχνανε φακές σε άστεγους
για να τους κλέψουν το πορτοφόλι 
«Θέλει χαρτί η ζωή» μας λέγαν
«Ναι αλλά θέλει και χάρτη» απαντάγαμε.
Κοιτώντας τα κάγκελα του ιδρύματος  απ’ έξω για πρώτη φορά
συνειδητοποιείς ότι ο κόσμος έιναι πολύ διαφορετικός
κι ο χρόνος είναι εχθρός, αρκεί να μην είσαι σχεδόν νεκρός
γιατί τότε είναι γιατρός και μάλιστα ο καλύτερος.
«Θα σας λείψουμε» λέγαν οι φύλακες
μα ξέραμε πως αυτονών θα τους λείψει να ξερνάμε αίμα μπροστά στα μάτια τους
κι αυτοί να γκρινιάζουν πως λερώνουμε το πάτωμα.
-έτσι βίασα πρώτη φορά-
-έπιασα την καθαρίστρια και την κοπάνησα στον τοίχο-
κατόπιν την πήδηξα.
«Τούτο το αίμα είναι μόνο δικό μας σκύλα» της είπαν οι φίλοι μου
«Αν θες να σ’ανήκει και σένα φέρε να χύσεις κανά ωάριο μέσα του»
Οι δικαστές μας βαρέθηκαν και μας δώσανε χάρη,
στο μεταξύ είχαν υπογράψει την κατάσχεση των σπιτιών μας, την κατάχεση των ηθικών μας
θεσμοθέτησαν το να βλέπουμε τους δικούς μας σαν ξένους
και τους ξένους σαν τον έρωτα της ζωής μας.
Οι περισσότεροι από εμάς πέθαναν στην προσπάθεια τους να σκοτώσουν τους φύλακες και τους δικαστές. Επιβιώσαμε όσοι είπαμε «Γάμησε το!» και προτείναμε στον κόσμο να ακολουθήσει το ένστικτο του.  Μα δεν υπάρχει μόνο ένα ένστικτο κι αν έβλεπες το μέλλον απλά θα έβλεπες συνέχεια εικόνες να αλλάζουν και δε θα βγαζες νόημα.
μεταφυλακισμένοι
μετάτηφυλακήτι;
μετάτηφυλακήηφυλακή
δώστε μας ένα φιλάκι
μισό κιλό μπαφάκι να σπρώξουμε σε φοιτητριούλες
και τραβάτε στο διάολο
γιατί όσο μας μισούμε άλλο τόσο είμαστε περήφανοι για την καταγωγή μας.

***

Η φυλακή δεν είναι τίποτα μπροστά στη μεταφυλακή
Απλά έξω οι φύλακες φορούν κουστούμια και γραβάτες
και φυλάνε μετααξίες
Μεταχημικές ουσίες, φυλακισμένες μέσα στα κύτταρά  μας
προσπαθούν να δραπετεύσουν
και μετά να φυλακίσουν πρεζέμπορες
Μεταφυλακισμένοι προλετάριοι  διαμελίζουν κεφαλαιοκράτες
και μετά σοδομούν τα πτώματά τους
χύνοντας  πάνω  τους  την καύλα για μη εργασία
Μεταφυλακισμένοι φοιτητές γκρεμίζουν πανεπιστήμια
και χτίζουν κέντρα απεξάρτησης ακαδημαϊκών γνώσεων
Τέλος, μεταφυλακισμένοι αντάρτες αυτοκτονούν με τα όπλα
του επαναστατικού τους αγώνα
στα πλαίσια μίας μεταθυσίας
Οι υπόλοιποι
απλά μένουν μεταφυλακιστέοι
και μεταηδονίζονται με κλωνοποιημένες γάτες
Μεταφυλακηθήκαμεν.

Sonder - To δευτερόλεπτο

"Αν έπρεπε να επιλέξεις μία στιγμή, ένα μόνο δευτερόλεπτο, για να το ζεις για πάντα, ποιο θα ήταν αυτό;", με ρώτησε εκείνη.
"Το δευτερόλεπτο του οργασμού.", απάντησα, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. "Βλέπεις..

 Ο κόσμος καίγεται. Ο κόσμος πνίγεται. Ο κόσμος δεν μπορεί να αναπνεύσει, από χιλιάδες "εγώ", εκατομμύρια "εγώ", που περπατάνε στην ραχοκοκαλιά του σαν μυρμήγκια, τρέχουν σαν τίγρεις και γελάνε σαν ύαινες, ζούνε σαν βδέλλες και σκοτώνονται σαν άνθρωποι. Ο κόσμος υποφέρει. Μα χωρίς τα "εγώ", δεν θα υπήρχε κόσμος. Το "εγώ" είμαι εγώ και ο κόσμος είμαστε εμείς. Χωρίς εμένα, θα υπήρχατε μόνο εσείς. Όχι "εμείς".  Πρόκειται για μια παρασιτική σχέση. Το "εγώ" οφείλει, αν όχι να πεθάνει, να εξελιχθεί. Να γίνει "εμείς" στην συνείδηση, όχι στον αριθμό, που είναι τώρα. Μακάρι να μπορούσαμε να απαλλαχτούμε εντελώς απ'το "εγώ". Να καρφώναμε μία λεπίδα μέσα από τα τρία κωλογράμματα του και να το διαγράφαμε από την συλλογική μας μνήμη και το αίμα του να ξεδιψούσε τους διψασμένους για αναγνώριση, επιτυχία, ευτυχία, αυτοπραγμάτωση. Δυστυχώς, αυτό δεν είναι δυνατόν. Προς το παρόν, μπορούμε να το τιθασεύσουμε, μπορούμε να το εκπαιδεύσουμε, μπορούμε να το επιστρατεύσουμε στο στρατόπεδο του "εμείς", αλλά δεν μπορούμε να το θυσιάσουμε στον βωμό του.
 Γι'αυτό λοιπόν, το αγαπημένο, διαλεχτό μου δευτερόλεπτο είναι αυτό του οργασμού. Διότι τότε ελευθερώνεσαι, τότε απεγκλωβίζεσαι από τα στενά τείχη του εγωισμού, τότε μπορείς να αιωρηθείς μυστήρια πάνω απ'το ιδρωμένο σώμα σου, πάνω απ'το ιδρωμένο σώμα της, πάνω απ'τα ιδρωμένα σώματα ολόκληρου του κόσμου. Και μέσα σε αυτό το δευτερόλεπτο, μπορείς να διακρίνεις ότι όλα τα σώματα δεν αντικατοπτρίζουν το δικό σου, μπορείς να φτάσεις στην φρικτή συνειδητοποίηση ότι δεν πρόκειται παντού περί ιδρώτα, μπορείς να κατανοήσεις την ύπαρξη του αίματος, να γευτείς την γεύση του ενώ εξακολουθείς να αιωρείσαι πάνω από τα αιματοβαμμένα πτώματα. Και τότε, και μόνο τότε, το "εγώ" σου ισοπεδώνεται.

 Μία στιγμή αργότερα, το "εγώ" σου αρχίζει να συναρμολογεί ξανά τον εαυτό του. Δεν έχει σημασία όμως. Εσύ γλυκιά μου, με ρώτησες για το αγαπημένο μου δευτερόλεπτο. Και χαρακτηριστικό των δευτερολέπτων είναι η ιδιότητα τους να περνάνε."