Κεραυνός χτυπάει στα σωθικά της θάλασσας
και
πατάσσει
κάθε ίχνος
θλίψης
ντροπής
του παρελθόντος
αισθήματα
απ το βυθό
ανεβαίνουν
στην επιφάνεια
με εμβατήρια
-η φουρτούνα
της
παίρνει διάβα
οτιδήποτε
κρύβει
την ομορφιά της
απέναντι
στον ήλιο-
μόλις
γαληνεύει
επιτρέπει
να
θαυμάσει
την αντανάκλαση
της ομορφιάς του
πάνω της
καθώς εκείνη
βράζει
στις ακτίνες του.
Όταν το βράδυ
επιστρέφει
χλωμός
ως φεγγάρι
η παλίρροια
θα σας
τρομάξει
όλους
ενώ
προσπαθεί μάταια
να τον αγγίξει
πνίγοντας
κάθε μορφή ύπαρξης
μέσα στη
θλίψη της.
και
τότε κατάλαβα
γιατί
και η θάλασσα
και τα δάκρυα
είναι αλμυρά.
Χ
Δίνω φως, ζωή, χαρά και καρκίνο στο δέρμα. Μεγαλώνω μέρα με την μέρα και δεν ξέρω αν φοβάμαι ή αν περιμένω πως και πως την στιγμή που το μεγαλείο μου θα καταστρέψει ό,τι γέννησα. Απέναντι μου έχω μία γειτόνισσα. Οι καθρέφτες με τυφλώνουν, όποτε η μοναδική στιγμή που βλέπω το πρόσωπο μου είναι όταν κοιτάω τα μάτια της. Κι όποτε τα κοιτάω ξέρω ότι είναι υγρή. Μα έλα που, η κατάσταση περιπλέκεται και όλοι περνάμε φάσεις που, ντάξει, δεν είμαστε ακριβώς ο εαυτός μας. Κι απλά το βράδυ που δεν θα με δει ως ήλιο αλλά ως φεγγάρι δεν ξέρω αν θα τρομάξει και θα κατουρήσει ένα τσουνάμι ή αν θα καυλώσει και θα χύσει μια παλίρροια. Όπως και να ‘χει, θα πεθάνετε ή από την ή για την καύλα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου